Slapen! of het gebrek aan eraan..
Ik hoor in de verte een huiltje.. langzaam ontwaak ik en wordt het huiltje luider.. ik kijk op mijn wekker.. 00:30 uur. Pff het is nog maar begin van de nacht, denk ik. In afwachting op mijn man hoop ik in ons warme bed te kunnen blijven. Ik moet zeggen hij gaat er met regelmaat uit om Tess te troosten. Maar nu, hij ligt stil, heel stil.. het gehuil wordt nog luider. Oké, mijn beurt. Ik sla de dekens van mij af, doe snel mijn badjas aan en slof met slaperige ogen naar de slaapkamer van Tess.
Ik fluister dat ik eraan kom en probeer met mijn handen haar slaapzak te voelen. Ze huilt nog steeds, mijn stem en hand is niet voldoende. Ik til haar op en hou haar tegen mij aan. Ze kijkt mij slaperig en nasnikkend aan. Op haar kamertje staat geen wiegstoel of loungebank, nee op haar kamertje hebben we één ding uit mijn kraamtijd bewaard.. de grote yoga-bal! Ideaal ook om een baby mee te wiegen. Tess wordt meestal (soms dus ook niet!) rustig op de bal. Het zitten op de bal vraagt van mij wat aandacht en focus in de nacht, zo gaat het niet altijd even elegant en ben ik er wel eens naast gaan zitten. Maar inmiddels ben ik volleerd in het soepel zitten, wiegen en opstaan op de yoga-bal. Ik neurie en wieg. Haar ademhaling wordt langzamer, haar lichaam ontspant en haar ogen vallen dicht. In het holst van de nacht, starend in gedachten verzonken , blijf ik wiegen, mijn zeurende rugspieren brengen mij met regelmaat weer in het hier en nu. Ik leg haar na een tijdje voorzichtig terug in bed. Eerst op haar zij en dan naar haar rug, voorzichtig haar knuffel erbij en dan het moment.. blijft het stil of wordt het schreeuwen?...
Het blijft stil. Yes, mijn verlangen naar mijn bed wordt werkelijkheid. Ik rol weer terug naar mijn eigen bed en kijk op mijn wekker, 00:50 uur. Op dat moment besluit ik, de volgende ronde wordt voor papa.
De volgende ochtend tel ik de uren dat ik heb geslapen, eerder telde ik nooit mijn slaapuren, maar sinds de geboorte van Tess tel ik ze. Niet dat ik met die kennis mij beter voel, maar het verklaart wel, waarom ik mij het liefst nog wil omdraaien in bed. Eén nacht met weinig slaap is goed te doen, twee, drie en zelfs vier nachten ook nog wel, maar dan wordt het bij mij wel langzaam wat troebeliger in mijn bovenkamer. Gelukkig hebben we die extreme tijden wel gehad. Voor nu neem ik genoegen met minder slaap, alsof ik een keus heb. Ik koester elk uurtje slaap en mijn nachtelijke knuffelsessies met mijn dochter, want eigenlijk zie ik de nachtknuffels als de bevestiging die zij zoekt dat ik er nog voor haar ben. Hoe mooi is dat!
