Weer naar het kinderdagverblijf
Welgeteld twee maanden is Tess niet naar de opvang geweest vanwege de Corona maatregelen. Twee maanden waarin ze vooral geleefd heeft onder de vleugels van papa en mama. Maar daar is nu verandering in gekomen, vanaf 11 mei zijn de kinderdagverblijven weer open. Tess gaat dan (voor even) haar nest uitvliegen. Dat is niet alleen wennen voor Tess, maar ook voor papa en mama..
Met de vooraf gestuurde instructies door het kinderdagverblijf in mijn hoofd, breng ik Tess naar de opvang. De eerste opvangdag heb ik een hele dag opvang gehalveerd naar een halve dag. Zo konden papa en mama, uh ik bedoel natuurlijk Tess wennen aan haar nieuwe vertrouwde omgeving. Ik geef haar bij de deur een dikke kus en zet haar in het bedje met ballonen erin. Ik zet een paar stappen naar achter en de leidster pakt Tess over. “Dag Tess, veel plezier, mama komt straks weer”. Haar vaste lieve leidster probeert haar vast te houden, maar ze probeert zich al krijsend los te wringen, alsof zij door heeft dat ik liever niet ga.
Ik wandel met een lege kinderwagen terug naar huis en besef dat het ‘normale’ leven langzaam weer op gang komt. Ik hoop tijdens dit wandeltochtje dat Tess een leuke ochtend gaat hebben en eenmaal thuis settel ik mij achter mijn laptop, ik kan zowaar een keer sinds twee maanden ongestoord mijn werk doen. Na een tijdje werp ik een blik op mijn telefoon. Yes een bericht in de ouderapp! Nog voordat ik de app geopend heb, maakt mijn hart een klein sprongetje. Er is een foto geplaatst, Tess al spelend met haar knuffel aan haar zij. Ik slaak een diepe zucht, met vertrouwen ga ik de rest van de ochtend in en focus mij weer op het werk.
En dan komt het moment dat ik bij de opvang aanbel en hoor dat de ochtend van Tess goed was gegaan. Tess ziet mij en loopt wankelend maar doortastend naar mij toe. Meid wat heb ik jou gemist en wat ben ik trots, je deed het zo goed! Wat een overwinning, niet alleen voor haar.. maar ook voor mij!
