Ik wandel met een lege kinderwagen terug naar huis en besef dat het ‘normale’ leven langzaam weer op gang komt. Ik hoop tijdens dit wandeltochtje dat Tess een leuke ochtend gaat hebben en eenmaal thuis settel ik mij achter mijn laptop, ik kan zowaar een keer sinds twee maanden ongestoord mijn werk doen. Na een tijdje werp ik een blik op mijn telefoon. Yes een bericht in de ouderapp! Nog voordat ik de app geopend heb, maakt mijn hart een klein sprongetje. Er is een foto geplaatst, Tess al spelend met haar knuffel aan haar zij. Ik slaak een diepe zucht, met vertrouwen ga ik de rest van de ochtend in en focus mij weer op het werk.
En dan komt het moment dat ik bij de opvang aanbel en hoor dat de ochtend van Tess goed was gegaan. Tess ziet mij en loopt wankelend maar doortastend naar mij toe. Meid wat heb ik jou gemist en wat ben ik trots, je deed het zo goed! Wat een overwinning, niet alleen voor haar.. maar ook voor mij!