Nour vluchtte in 2013 en na bijna 3 jaar met haar gezin op de vlucht te zijn geweest, heeft ze een veilige woonplek gevonden in Bredevoort. Na lange tijd van leven in onzekerheid, chaos en onveiligheid, durft Nour weer voorzichtig aan een toekomst te denken.
Het verhaal van Nour begint in 2011. Het wordt onrustig in Syrië. De vader van Nour maakt zich grote zorgen over de veiligheid van zijn kinderen. Nour, toen nog een tiener, zit nog op school wanneer haar vader besluit dat de school niet langer een veilige plek is voor zijn kinderen. Zij moet van school af, zonder diploma en moet thuis blijven om veilig te zijn.
Als Nour 18 is, trouwt ze en raakt in verwachting. De situatie om haar heen wordt steeds onveiliger en samen met haar man vlucht Nour naar Jordanië, in 2013. Lopend, rennend, vluchtend bereiken ze Jordanië, waar ze even later bevalt van haar zoon. “Het was heel lastig” vertelt Nour, die inmiddels al een aardig woordje Nederlands spreekt. “Je voelt je niet lekker, je bent op de vlucht en je bent niet veilig. Het was heel moeiijk,” vertelt de inmiddels 26-jarige moeder.
De situatie in Jordanië was eveneens uitzichtloos voor de jonge ouders. Zij zetten hun vlucht voort met hun baby, in de hoop ergens anders samen een nieuwe toekomst op te bouwen. Nour, ondertussen ook zwanger van een dochter, vlucht met haar gezin richting Turkije. Maar ook daar pakte het niet uit zoals ze hoopten. Ze worden vastgezet en belanden in een tentenkamp.
Ziekte
Tijdens een van de dagen in het tentenkamp in Turkije, werd hun kleine zoon erg ziek en moest aan de beademing. Nour herinnert zich hoe machteloos ze zich voelde: “Ik was bang, ik kon hem niet naar het ziekenhuis brengen want ik had geen geld, we hadden niets. Hij lag 3-4 dagen op de hulppost en wij konden alleen maar afwachten. Ik was bang en kon alleen maar huilen. Wat was ik blij, opgelucht, dat hij gelukkig na 4 dagen toch weer beter werd.”
Er is spanning, wanhoop, onzekerheid en onveiligheid: “Je wilt je kinderen geven wat ze nodig hebben. Eten en veiligheid. Dat was daar niet, dus moesten we wel daar weg.” Midden in de nacht, wanneer de zee rustig was, trotseerden ook Nour en haar gezin de oversteek van Turkije naar één van de Griekse eilanden, zoals vele Syrische vluchtelingen haar voorgingen en dat na haar ook nog zouden doen. Midden in de nacht, in de koude winter, op een veel te kleine boot met veel te veel mensen, bereikten ze na drie angstige pogingen het Europese grondgebied. Maar ook daar kwam Nour en haar gezin weer vast te zitten in een tentenkamp. Niet wetende hoe lang en óf ze daar konden blijven.
Na maanden van onzekerheid en wachten, hoorden ze dat ze zich in konden schrijven in Athene voor een Europees programma voor het vestigen van vluchtelingen. Het is 2016 als Nour, haar man en haar twee kinderen te horen krijgen dat Nederland hen accepteert als asielzoeker. “Wat was ik blij, ik ken Nederland helemaal niet, maar ik was heel blij; het is er veilig voor mijn kinderen en voor ons.”
Nour vluchtte in 2013 en na bijna 3 jaar met haar gezin op de vlucht te zijn geweest, heeft ze een veilige woonplek gevonden in Bredevoort. Na lange tijd van leven in onzekerheid, chaos en onveiligheid, durft Nour weer voorzichtig aan een toekomst te denken.
Het verhaal van Nour begint in 2011. Het wordt onrustig in Syrië. De vader van Nour maakt zich grote zorgen over de veiligheid van zijn kinderen. Nour, toen nog een tiener, zit nog op school wanneer haar vader besluit dat de school niet langer een veilige plek is voor zijn kinderen. Zij moet van school af, zonder diploma en moet thuis blijven om veilig te zijn.
Als Nour 18 is, trouwt ze en raakt in verwachting. De situatie om haar heen wordt steeds onveiliger en samen met haar man vlucht Nour naar Jordanië, in 2013. Lopend, rennend, vluchtend bereiken ze Jordanië, waar ze even later bevalt van haar zoon. “Het was heel lastig” vertelt Nour, die inmiddels al een aardig woordje Nederlands spreekt. “Je voelt je niet lekker, je bent op de vlucht en je bent niet veilig. Het was heel moeiijk,” vertelt de inmiddels 26-jarige moeder.
De situatie in Jordanië was eveneens uitzichtloos voor de jonge ouders. Zij zetten hun vlucht voort met hun baby, in de hoop ergens anders samen een nieuwe toekomst op te bouwen. Nour, ondertussen ook zwanger van een dochter, vlucht met haar gezin richting Turkije. Maar ook daar pakte het niet uit zoals ze hoopten. Ze worden vastgezet en belanden in een tentenkamp.
Ziekte
Tijdens een van de dagen in het tentenkamp in Turkije, werd hun kleine zoon erg ziek en moest aan de beademing. Nour herinnert zich hoe machteloos ze zich voelde: “Ik was bang, ik kon hem niet naar het ziekenhuis brengen want ik had geen geld, we hadden niets. Hij lag 3-4 dagen op de hulppost en wij konden alleen maar afwachten. Ik was bang en kon alleen maar huilen. Wat was ik blij, opgelucht, dat hij gelukkig na 4 dagen toch weer beter werd.”
Er is spanning, wanhoop, onzekerheid en onveiligheid: “Je wilt je kinderen geven wat ze nodig hebben. Eten en veiligheid. Dat was daar niet, dus moesten we wel daar weg.” Midden in de nacht, wanneer de zee rustig was, trotseerden ook Nour en haar gezin de oversteek van Turkije naar één van de Griekse eilanden, zoals vele Syrische vluchtelingen haar voorgingen en dat na haar ook nog zouden doen. Midden in de nacht, in de koude winter, op een veel te kleine boot met veel te veel mensen, bereikten ze na drie angstige pogingen het Europese grondgebied. Maar ook daar kwam Nour en haar gezin weer vast te zitten in een tentenkamp. Niet wetende hoe lang en óf ze daar konden blijven.
Na maanden van onzekerheid en wachten, hoorden ze dat ze zich in konden schrijven in Athene voor een Europees programma voor het vestigen van vluchtelingen. Het is 2016 als Nour, haar man en haar twee kinderen te horen krijgen dat Nederland hen accepteert als asielzoeker. “Wat was ik blij, ik ken Nederland helemaal niet, maar ik was heel blij; het is er veilig voor mijn kinderen en voor ons.”