Skip to main content

Vertel eens...Nour

Als de wereld die je kent niet meer veilig is. En vluchten je enige uitweg is, dan doe je dat.

Nour vluchtte in 2013 en na bijna 3 jaar met haar gezin op de vlucht te zijn geweest, heeft ze een veilige woonplek gevonden in Bredevoort. Na lange tijd van leven in onzekerheid, chaos en onveiligheid, durft Nour weer voorzichtig aan een toekomst te denken.

 

Het verhaal van Nour begint in 2011. Het wordt onrustig in Syrië. De vader van Nour maakt zich grote zorgen over de veiligheid van zijn kinderen. Nour, toen nog een tiener, zit nog op school wanneer haar vader besluit dat de school niet langer een veilige plek is voor zijn kinderen. Zij moet van school af, zonder diploma en moet thuis blijven om veilig te zijn.

Als Nour 18 is, trouwt ze en raakt in verwachting. De situatie om haar heen wordt steeds onveiliger en samen met haar man vlucht Nour naar Jordanië, in 2013. Lopend, rennend, vluchtend bereiken ze Jordanië, waar ze even later bevalt van haar zoon. “Het was heel lastig” vertelt Nour, die inmiddels al een aardig woordje Nederlands spreekt. “Je voelt je niet lekker, je bent op de vlucht en je bent niet veilig. Het was heel moeiijk,” vertelt de inmiddels 26-jarige moeder.

De situatie in Jordanië was eveneens uitzichtloos voor de jonge ouders. Zij zetten hun vlucht voort met hun baby, in de hoop ergens anders samen een nieuwe toekomst op te bouwen. Nour, ondertussen ook zwanger van een dochter, vlucht met haar gezin richting Turkije. Maar ook daar pakte het niet uit zoals ze hoopten. Ze worden vastgezet en belanden in een tentenkamp.

Ziekte
Tijdens een van de dagen in het tentenkamp in Turkije, werd hun kleine zoon erg ziek en moest aan de beademing. Nour herinnert zich hoe machteloos ze zich voelde: “Ik was bang, ik kon hem niet naar het ziekenhuis brengen want ik had geen geld, we hadden niets. Hij lag 3-4 dagen op de hulppost en wij konden alleen maar afwachten. Ik was bang en kon alleen maar huilen. Wat was ik blij, opgelucht, dat hij gelukkig na 4 dagen toch weer beter werd.”

Er is spanning, wanhoop, onzekerheid en onveiligheid: “Je wilt je kinderen geven wat ze nodig hebben. Eten en veiligheid. Dat was daar niet, dus moesten we wel daar weg.” Midden in de nacht, wanneer de zee rustig was, trotseerden ook Nour en haar gezin de oversteek van Turkije naar één van de Griekse eilanden, zoals vele Syrische vluchtelingen haar voorgingen en dat na haar ook nog zouden doen. Midden in de nacht, in de koude winter, op een veel te kleine boot met veel te veel mensen, bereikten ze na drie angstige pogingen het Europese grondgebied. Maar ook daar kwam Nour en haar gezin weer vast te zitten in een tentenkamp. Niet wetende hoe lang en óf ze daar konden blijven.


Na maanden van onzekerheid en wachten, hoorden ze dat ze zich in konden schrijven in Athene voor een Europees programma voor het vestigen van vluchtelingen. Het is 2016 als Nour, haar man en haar twee kinderen te horen krijgen dat Nederland hen accepteert als asielzoeker. “Wat was ik blij, ik ken Nederland helemaal niet, maar ik was heel blij; het is er veilig voor mijn kinderen en voor ons.”

Het was heel lastig in het begin,” vertelt Nour: “ik ken niemand, ik ken de taal niet en ik begrijp niet wat de mensen doen.

Een nieuwe toekomst in Nederland

Ook in Nederland moeten Nour en haar gezin verschillende keren verhuizen. Via AZC’s in  Budel en Terneuzen, eindigt de vlucht in Barlo, bij Aalten. Vanuit het AZC in Barlo en vele procedures later krijgt haar gezin een eigen plek; een huisje in Bredevoort. Een nieuwe, veilige plek waar Nour en haar gezin jaren over fantaseerden en weer aan een veilige toekomst durven denken.


Nour en haar gezin startten aan een nieuwe uitdaging; het opbouwen van een leven in Nederland. “Het was heel lastig in het begin,” vertelt Nour; “ik ken niemand, ik ken de taal en ik begrijp niet wat de mensen doen.” Naast de liefdevolle inzet van een Nederlandse buurvrouw, kreeg Nour ook opvoedondersteuning van projecten van Yunio. Eerst intensief door middel van Thuisbegeleiding om het gezin op gang te helpen, later met een Home-Start vrijwilliger die Nour een keer in de week kwam helpen met lopende vragen en een steun in de rug voor haar is.

Ze kijkt terug op een bijzondere maar vaak ook lastige periode waarin zij probeert haar leven hier op te bouwen. “Mijn kinderen kregen bijvoorbeeld een rapport van school mee, maar daar begreep ik helemaal niets van. Of van een tien-minutengesprek, daar had ik nog nooit van gehoord. En ik begreep ook de juffrouw niet wat zij over mijn kind vertelde. Grappig was ook wel het “vriendenboekje” dat mijn zoon op school kreeg van een klasgenootje: ik dacht dat een cadeau voor hem was,” lacht de vrolijke Nour.
 

Nour en haar gezin bouwen een nieuw leven op in Nederland, zonder hun familie en vrienden. Ze werken hard om de Nederlandse taal en de cultuur te leren en te begrijpen en er onderdeel van te zijn.  “Het is zo fijn dat mijn buurvrouw en de vrijwilliger van Home-Start Yunio mij hielpen met deze vragen en heel veel andere vragen. En ook Irma van Yunio. Het is zo fijn dat er iemand naar mij omkijkt en aan mij vraagt hoe gaat. Ik heb nu zelfs hier ook een vriendin.”

Nour en haar gezin mochten deze week hun verblijfsdocument voor onbepaalde tijd ophalen en durven weer te denken aan een mooie, veilige toekomst.


Verhaal in het kader van de Week van de Opvoeding 2021